گویش محلی (1)

مردم این روستا نیز مانند جای جای ایران عزیز اسلامی با لهجه و گویش خاصی صحبت می کنند.

البته لهجه خاصی مورد نظر نیست بلکه به خاطر نزدیک بودن به مرکز شهرستان بافق به نوعی بافقی صحبت می کنند که لهجه مردم بافق نیز مخلوطی از یزدی و اصفهانی است که به برخی اصطلاحات محلی که تعدادی از آنها در مطلب قبلی هم وجود داشت اشاره می کنم.

1. مغ " mogh "  که همان برگ درخت خرما است

2. سیس " sis " که همان الیاف درخت خرماست و اطراف پایه های برگ ها را به خود گرفته است

3. اشقرو " oshghorou"  اشقرو نیز یک واژه محلی است که اصطلاح کتابی آن " آبشخور "‌است و در واقع غلافی برای خوشه های خرماست .

به تعبیر دیگر زمانی که خوشه های خرما از بطن درخت بیرون آید داخل غلافی است که بعد از شکستن آن غلاف کم کم خوشه های زرد رنگ بیرون آمده و دانه های ریزی که روی ان وجود دارد به خرماهایی لذیذ تبدیل می شود. ان غلاف را آبشخور یا " اشقرو " گویند.

4. کود " kowd "  برگ های بلند درخت خرما برای اینکه بر درخت بماند و سنگینی آن باعث شکستن و افتادن از بالای درخت نشود نیازمند پایه ای محکم و وسیع است که در اصطلاح محلی به آن " کود " گفته می شود.

بنابراین در واقع کود همان ابتدای ساقه های برگ درخت خرماست که به رنگی قهوه ای بر روی درخت و در حد فاصل بین تنه درخت و برگها قابل مشاهده است.

5. کلپی ( kolpy)  یا (gholfy) نیز واژه ای محلی است که به هسته های خرما اطلاق می شود

6. کونی "  kouni "  به حد فاصل بین کود و برگ های درخت خرما اطلاق می شود که درای خار هایی بلند است و در واقع همان ابتدای ساقه های برگ درخت خرما است.

7. سیخ "‌ seekh" این سیخ غیر از سیخ کباب و سیخ جگر است بلکه در گویش محلی به انواع خارها سیخ گفته می شود مانند خارهای درخت خرما ، درخت گل ، بوته خار شتر و ... حتی به خارپشت نیز در این منطقه سیخور " seekhor" گفته می شود.

8. کلو " keloo" در واقع همان خرمای کال و نارس است که در این منطقه به این نام خوانده می شود.