از جمله آثار باستانی و گردشگری این روستا می توان به اماکن ذیل اشاره کرد.
1. قلعه باقرآباد که در نوع خود بی نظیر است و محل زندگی اهالی این منطقه در سالیان دور بوده و در زمان حمله دشمنان ، خود را از گزند حوادث در امان می داشتند.
قلعه باقرآباد به دستور عبدالرحیم خان فرزند محمدتقی خان بافقی ساخته شد. این قلعه در سه مرحله بنا شده، ابتدا برج شمالی که محل زندگی عسگر است و قسمت برج جنوبی 10 سال بعد ساخته شد.
در سال 1298هجری شمسی به علت هرج و مرج در کشور مردم روستا دور قلعه را حصار می‌کشیدند.
این قلعه با مصالح خشت و گل ساخته شده است. برج شمالی قلعه با ارتفاع 8 متر دارای دو طبقه، سه سنگ‌انداز و 10 جایگاه تیرانداز است.
برج دوم قلعه که در قسمت جنوبی قلعه قرار دارد، به صورت هشت ضلعی با ارتفاع 11 متر در دو طبقه، دارای 16 روزن تیرانداز و چهار سنگ‌انداز است.
قلعه دارای 45 اتاق با اندازه‌های متفاوتی است. سه راهرو در درون قلعه وجود دارد که راهروی اول برج جنوبی را به برج شمالی متصل می‌کند و دو راهروی دیگر در دو طرف راهروی اول قرار دارد و دسترسی به اتاقهای قلعه را برای ما امکانپذیر می‌کند.
این بنا به شماره 13000 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
2. آسیاب گاوی
این آسیاب در سال 1305 هجری شمسی به مدت شش ماه و به دستور میرمهدی‌خان صدریه که از اشخاص خیر و ثروتمند بود، ساخته شد. قبل از احداث این آسیاب، مردم روستا گندم خود را با آسیاب دستی آرد می‌کردند.
این بنا دارای مساحت 150 مترمربع و در قسمت جنوبی روستای باقرآباد قرار دارد.
صحن اصلی آسیاب به صورت هشت ضلعی و با رواق‌های متعددی بنا شده که این رواق‌ها محل استراحت افراد و همچنین قرار گرفتن گندم و آردها بوده است.
در وسط صحن اصلی، سکویی با چرخ دنده چوبی بزرگ، سنگ بزرگ آسیاب، محور چوبی و غیره به صورت ماهرانه‌ای ساخته شده که برای نرم کردن گندم از ان استفاده می‌کردند.
درگذشته چرخیدن گاو به دوراین سکو باعث می‌شد که سنگ آسیاب به حرکت درآید. در اطراف این صحن دو اتاق نیز قرار دارد. که یکی از این اتاق‌ها محل زندگی آسیابان و دیگری محل نگهداری گاو است.
نکته جالب اینکه آسیاب هنوز شکل اولیه خود را حفظ کرده است و با کمی توجه می‌توان آن را مورد استفاده قرار داد.
این آسیاب در سال 1383هجری شمسی توسط میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مرمت شد.
این بنا به شماره 13017 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
3. دینگ خانه
دینگ خانه در واقع محل نرم کردن و کوبیدن ارزن است که البته نمی توان آن را آسیبا دانست چرا که هدف از این دستگاه در واقع پوست کندن ارزن و کوبیدن آن است به گونه ای که دو نیمه شده و به اصطلاح بافقی ها " توکی " نام بگیرد.
این بنا توسط شخصی به نام حاج محمد رمضان و در دوره قاجاریه تاسیس و در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت۱۳۰۱۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
